Gisteren was het dan zo ver; voor het Vrijetijdshuis Brabant organiseerde ik een op maat gemaakte dagtocht waarin de niet te onderschatte invloed van de steenkoolwinning op het Ruhrgebied centraal stond. Zonder mijnbouw had het Ruhrgebied nog steeds dezelfde agrarische streek geweest die het ooit was. Omdat de mijnbouw zich van zuid (de Ruhr) naar noord (tot voorbij de Lippe) heeft ontwikkeld begon de tocht in het schilderachtige Muttental bij Witten. Hier is een leerzame wandeling uitgezet langs de restanten van de vroegste kolenwinning in het Ruhrgebied. Eigenlijk dus de bakermat van de hele industrialisatie van het gebied! Kaffee und Kuchen werden riant geserveerd in Zechenhaus Heberholz terwijl de tegelkachel een aangename warmte verspreidde op deze kille en natte dag.
Na een spannende wandeling met tal van boeiende mijnbouw restanten ging het naar de burubudur van het modernisme; de Ruhr Universität. In de zestiger jaren als oplossing voor het eenzijdige opleidingsniveau van de gemiddelde Ruhri (laag!) op de heuvels langs de Ruhr uit de grond gestampt complex voor 30.000 studenten. een schitterend voorbeeld van een voorbije toekomst. Fraai was ook dat op zondag er vrijwel geen mens te bekennen was op het enorme terrein. Vervolgens met de U Bahn naar Bochum voor een Libanese lunch waarna, i.v.m. het wisselvallige weer een bezoek aan het Deutsches Bergbau Museum werd gebracht. Na een korte wandeling door een als volkstuinen complex vermomde verzakking van de bodem door de mijnbouw in de bus naar Hannibal.
Zo kan het herbestemmen van voormalige industrie dus ook! Niks fraai gerestaureerde kolenbunkers zoals op Zollverein maar alles tegen de vlakte en spontaan tot meubelboulevard laten uitgroeien. Tenslotte vanaf Zeche Recklinghausen II te voet via Halde Hoheward, naar Bergwerk Ewald. Halde Hoheward is één van de omvangrijkst kunstmatige heuvels die door het storten van puin uit de mijnen (geen steenkool maar ander gesteente) is ontstaan. Deels wordt Hoheward nog steeds opgehoogd met gesteente uit een tweetal mijnen maar het geheel is toegankelijk voor publiek en biedt met z'n 152 meter hoogte een fantastisch panorama over het Ruhrgebied waarbij diverse mijncomplexen zijn te zien.
Zaterdagavond was ik hier ook al en toen met duizenden mensen die allen, net als ik naar de finale van het project 'Schacht Zeichen' van Ruhr 2010 kwamen kijken. Helaas was het door de stormachtige wind niet mogelijk overal, bij iedere voormalige mijnschacht die het Ruhrgebied ooit heeft geteld een verlichtte gele ballon ter markering op te laten.
De dag werd gisteren met een prettig diner in Waldschänke Avino in Gelsenkirchen afgesloten. Door het gammele lente weer was het helaas niet mogelijk buiten in het fraaie park te dineren. Maar de reacties op de tocht waren uitermate positief. en dan te bedenken dat ik em nog enkele dagen tevoren had om moeten gooien vanwege de slechte weersverwachting. Het is namelijk eigenlijk een fietsttocht!
